Menno Snauwaert hangt omwille van professionele redenen de schoenen aan de haak.
“Ik ben sinds deze zomer in het familiebedrijf ‘Garage Dhont’ van mijn schoonfamilie gestapt. Het mee runnen van zo’n bedrijf vraagt heel veel tijd, waardoor het engagement om iedere week 2 maal te trainen en 1 match te spelen niet meer haalbaar is”, vertelt Menno Snauwaert aan Basket360.
“Ik vind dat ik het ten opzichte van mijn ploeggenoten niet kan maken om opeens niet op te dagen op de training of de wedstrijd omdat er iets onverwachts gebeurd is op het werk.”
Een afscheid op het terrein kwam er niet door corona. “Dat voelt zeker aan als een gemis. Gezien de sfeer in Knesselare echt fantastisch is en er in normale omstandigheden altijd veel supporters zijn, is dit extra jammer.”
“Ik heb heel veel mooie momenten meegemaakt, vooral in de jeugdreeksen zijn we toch een heel aantal keer kampioen geworden en hebben we verschillende keren de beker van Oost-Vlaanderen gewonnen. Ook de finale van de beker van Vlaanderen en de deelname aan de final four bij de nationale junioren was een hoogtepunt.”
“Maar het meest recente en heel intens moment was een assist die ik gaf aan Hans Standaert zodat hij de buzzer kon binnengooien van achter de driepuntlijn tegen Lede. Daar hebben we de promotie naar eerste provinciale gehaald. Het was niet zozeer de actie die mij bij blijft maar vooral de explosie van emoties in de zaal… kippenvel!”
“Ik heb nooit de ambitie gehad om coach of ref te worden. Ik zal wel nog af en toe aanwezig zijn in de basketzalen, maar dan als supporter.”
“Ik heb met zoveel goeie trainers en medespelers mogen samenwerken, dat ik moeilijk voorkeur aan één persoon kan geven. Geef mij dan maar Mathias Vertriest, die naast de basket ook mijn beste maat is. Veel succes aan iedereen bij Knesselare! Ik ben ervan overtuigd dat Steven en de rest van het bestuur alles in huis hebben om de club verder uit te bouwen.”